سیدا دانلود مقاله در مورد کودک و لکنت زبان

دانلود مقاله در مورد کودک و لکنت زبان

فرمت فایل دانلودی: .zip
فرمت فایل اصلی: .doc
تعداد صفحات: 8
حجم فایل: 240 کیلوبایت
قیمت: 6000 تومان

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل :  word (..doc) ( قابل ویرایش و آماده پرینت )
تعداد صفحه : 8 صفحه

 قسمتی از متن word (..doc) : 
 

‏کودک و لکنت زبان ( قسمت نوزدهم )
‏در قسمت قبل به این مطلب پرداختیم که چگونه می توان نسبت به لکنت کودک برخورد ‏مناسب و مطلوب داشت.
‏در مواقع مقتضی ، توصیه های مستقیمی به کودک ارائه نمایید.
‏بعد از این که ‏کودک سؤال کرد : "چرا لکنت دارم"؟ ممکن است بپرسد: "چطور می توانم جلوی لکنت خودم ‏را بگیرم"؟ در این هنگام بهترین توصیه این است که به او بگویید: "خیلی تقلا نکن" و ‏یا ، "سعی کن راحت و آرام باشی ، به خودت اصلاً فشار نیاور و عضلات دست و صورت خودت ‏را سفت نکن" . یکی از والدین این مسئله را با گره کردن مشت خود و فشار دادن آن و ‏سپس باز کردن تدریجی و آهسته مشت خود و رها کردن انگشتان ( حالت آرام ) ، در حالی ‏که صدایی از دهانش ( مثل اف یا آه ه ) خارج می شد نشان می داد . شما هم می توانید ‏دو طریق مختلف در صحبت کردن را به کودکتان نشان دهید. 1- با زحمت و تقلا صحبت کردن ‏که اضطراب فرد را افزایش می دهد و اختلال کلام را بیشتر می نماید و 2- خیلی راحت و ‏نرم و روان و آسان حرف زدن و صداها و کلمات را ادا کردن .
‏باید به کودک بقبولانید که اگر چه او نیاز دارد که صداها یا کلمات را تکرار کند ‏، بهتر است خیلی راحت و آرام این کار را انجام دهد و به خودش فشار نیاورد. چرا که ‏همین تقلا کردن هاست که ناروانی او را بدتر می کند. اگر کودک بگوید که من نمی توانم ‏جور دیگری صحبت کنم ، فرصت لازم را به او بدهید تا راه آسان و راحت صحبت کردن را ‏یاد بگیرد. اما مهمتر از همه ی اینها ، به خاطر داشته باشید که وقتی کودک نمی تواند ‏و یا نمی خواهد مطابق توصیه های شما عمل کند، ناراحت و برانگیخته نشوید.
‏به کودک خود نگویید که چطور لکنت نداشته باشد . توصیه هایی از قبیل : " یک نفس ‏عمیق بکش" ، "قبل از صحبت کردن اول فکر کن ببین چه می خواهی بگویی" و یا "آهسته حرف ‏بزن" و... مشکل کودک را لااقل از سه جهت بیشتر می کند: اول این که این فکر به کودک ‏القا می شود که اگر او کارها را درست انجام می داد ، دیگر لکنت نداشت ؛ ثانیاً این ‏توصیه ها سبب می شود که کودک به دلیل آنکه نتوانسته است آنها را به خوبی به کار ‏ببندد احساس گناه نماید ؛ و بالاخره این قبیل رهنمودها غالباً موجب به وجود آمدن ‏رفتارهای زاید و اضافی در کودک شده ، نه تنها باعث ناراحتی و پریشانی خاطر او و ‏مخاطبانش می گردد، بلکه عامل مهمی برای بیشتر به تأخیر افتادن روانی کلام او می ‏شود.
‏با تشویق کودک به صحبت کردن ، ترس ها و دلسردی های او را کم کنید
‏یکی از ‏بهترین روش ها برای این منظور آن است که کودک را ترغیب و تشویق نمایید تا درباره ‏دلسردی ها و سرخوردگی ها ، ترس ها ، نگرانی ها و اضطراب هایش صحبت کند . این بدان ‏معناست که شما باید خودتان را آماده کنید تا بدون آنکه بخواهید انتقادی از کودک ‏بکنید و یا رفتارش را تکذیب نمایید ، کاملاً احساسات او را درک کنید و بپذیرید ، ‏بدون توجه به این که احساسات او از نظر شما چقدر غیرمنطقی و نامعقول باشد. خاطرتان ‏باشد که این قبیل احساسات کودک نشانه هایی از ضعف و یا بی کفایتی او نیست، اینها ‏نشان می دهند که کودک شما یک انسان است. یکی از والدین با بازگو کردن تجارب خودش در ‏گذشته و حال در مورد ترس ، توانسته بود این فکر را به کودک بقبولاند که هر کسی از ‏بعضی چیزها ترسیده ، و یا می ترسد، بنابراین اشکالی ندارد که آدم از چیزهای خاصی ‏بترسد ، اما آنچه مهم است این است که ما می توانیم یاد بگیریم که میزان ترسمان را ‏کاهش دهیم.
‏بسیاری از ترس های کودک ممکن است ارتباط مستقیمی با صحبت کردن او نداشته باشد ، ‏اما همه اینها در مجموع می توانند بر رفتار کودک تأثیر بگذارند و باعث شوند که او ‏بیشتر دچار درنگ و وقفه زبان گردد و یا از صحبت کردن گریزان باشد . گفت و گو با ‏کودک درباره ترس های او و اطمینان دادن به وی که شما او را با همه وجود می پذیرید و ‏دوست دارید ، موجب خواهد شد که تأثیرات منفی ترس های کودک به طور قابل ملاحظه ای از ‏بین برود.
‏حمایت بیش از حد از کودک
‏سعی کنید با حمایت های بیش از حد و افراطی باعث ‏افزایش ترس های کودک نشوید، درست نیست که همه کارهای کودک را شما برایش انجام دهید ‏و یا برنامه زندگی کودک را به گونه ای تنظیم نمایید که دیگر لازم نباشد که او صحبت ‏کند! اگر کودک دوست دارد با تلفن صحبت کند، او را در این مورد تشویق و ترغیب ‏نمایید. به خاطر داشته باشید که حمایت های بیش از حد از کودک ، نهایتاً لکنت زبان و ‏ترس او را از صحبت کردن بیشتر می کند.
‏به تدریج با علت یا منبع ترس های کودک آشنا شوید و با آن برخورد ‏نمایید.
‏شما می توانید به طرق مختلف با ترس های کودک برخورد نمایید. بسیاری از ‏والدین برای این که کودکشان از تاریکی نترسد ، ترتیبی می دهند که به هنگام خواب ، ‏یک چراغ کم نور ( چراغ خواب ) در محل خواب کودک روشن باشد. البته کوشش کنید ریشه ‏های ترس کودک را در محیط خانه بیابید. مثلاً سعی نمایید که علل ترس کودک را در پله ‏های خانه پیدا کنید . برای این کار ، با کودک همگام شوید و وقتی که او در مسیر پله ‏ها از خودش ترس نشان می دهد ، موقتاً توقف نمایید. سپس مجدداً وقتی که او آماده است ‏، به طرف منبع ترس حرکت کنید . هرگز به کودک فشار نیاورید و اجبار نکنید که راه ‏برود و یا کاری بکند. کاملاً صبور و پرتحمل باشید و اصلاً عجله نکنید . در یکی از ‏خانواده ها ، به هنگام آمدن مهمان ، کودک آنها از این اطاق به آن اطاق فرار می کرد، ‏مادر کودک سعی کرد این مسئله را به نحو مطلوبی حل کند. یک روز وقتی که مهمان ها ‏وارد شدند، صبر کرد تا آنها کاملاً در جای خودشان بنشینند و سر صحبت را باز کنند، ‏آنگاه رو به در اطاق کرد ، کودک را صدا زد و گفت : بیا این چیز را بگیر. وقتی که ‏کودک وارد شد ، مادر مقداری از کیکی را که برای مهمانان آماده کرده بود به او داد و ‏بدون صحبت دیگری اجازه داد که کودک از اطاق مهمانان خارج شود. در دفعات بعد ( ‏مهمانی های بعدی ) کودک آماده شده بود که وارد اطاق مهمانان شده ، قدری روی پای ‏مادر بنشیند و سپس با گفتن خداحافظ به بیرون برود. لذا با این روش مسالمت آمیز ، ‏ترسی که کودک از دیدن مهمانان یا غریبه ها داشت، به تدریج برطرف شده بود.
‏برخورد شما با سرخوردگی های کودک
‏اگر کودک شما به دفعات و مواقع مکرر و به ‏طور خیلی جدی ، با وقفه و لکنت زبان مواجه شده و می شود ، به احتمال زیاد احساس ‏شدیدی از سرخوردگی و ناکامی خواهد داشت. بسیاری از والدین ، روشهای مختلفی را که در ‏این زمینه به کار بسته و مؤثر واقع شده است ، توضیح می دهند. یکی از والدین ، پسر ‏بچه اش را ترغیب کرده بود تا آنجا که می تواند و هر چه محکم تر ، آنقدر به عروسک ( ‏دلقک پلاستیکی ) باد شده خود مشت بزند تا کاملاً راحت بشود. یکی دیگر از والدین در ‏این شرایط با کودکش خلوت کرده ، در جو بسیار صمیمی با او صحبت نمود و بدون این که ‏کودک را تکذیب کند، تنها با اطمینان بخشیدن به او ، در این مورد که احساساتش را ‏کاملاً درک می کند ، اجازه داد تا کودک هر چه که می خواهد بگوید. اشتغال کودک به ‏فعالیت هایی که ارتباطات در آن عمدتاً غیر کلامی است ، و نیز تمرینات و ورزش های ‏خارج از منزل می تواند در کاهش تنش و اضطراب و از بین بردن احساس سرخوردگی کودک ‏مؤثر واقع شود.
‏و اینک آخرین توصیه ما ......
‏برای این که کودک شما بتواند تا آنجا که ‏مقدور است از رشد عادی روانی کلامی برخوردار گردد. نظریات و توصیه های بسیاری را ‏مطرح نمودیم . در پیروی از توصیه های ما سعی کنید همت بیشتری به خرج داده ، کمی ‏جامع تر و جدی تر عمل نمایید. به حداقل عمل اکتفا نکنید. به راههایی فکر کنید که هر ‏چه بیشتر بتوانید خودتان را در اختیار کودک قرار دهید نه این که با نامهربانی و ‏مأیوسانه و صرفاً به خاطر این که کودک شما لکنت دارد، عقب نشسته و هیچ کار مثبتی ‏نکنید ، بلکه فقط به این دلیل که مصاحبت شما با کودکتان برای هر دوی شما نشاط آور و ‏لذت بخش است به او نزدیک و نزدیک تر شوید. در مصاحبت با کودک به دنبال تشکر و ‏قدردانی او نباشید. یادتان باشد که شما لطفی در حق کودک خودتان نمی کنید که از او ‏انتظار تشکر و سپاسگزاری داشته باشید ، بلکه اگر کاری برای او انجام می دهید ، به ‏حساب حقی بگذارید که او به عنوان فرزند شما از آن برخوردار است.
‏اگر احساس می کنید که توصیه های ما برای اقداماتی که در نظر دارید انجام دهید ‏کافی نیست ، می توانید از متخصصان آسیب شناسی گفتار و یا گفتار درمانگران مجرب ‏درباره روشهایی که مناسب شرایط خاص کودک شماست ، سؤال کنید. اگر شما با توجه به ‏توصیه های ارائه شده و وضعیت خاص کودکتان ، روش مطلوب تری را در نظر بگیرید، ‏احتمالاً کارآیی بیشتری می تواند داشته باشد . اما همواره سعی کنید اصولی را که ‏برای برقراری ارتباطی مفید و سازنده بین شما و کودکتان شرح دادیم، در نظر داشته ‏باشید.
‏با مطالعه پیشنهادها و توصیه های ما ، ممکن است تعجب کرده باشید از این که ما ‏بیشتر از شما انتظار داریم که تغییراتی در رفتار خودتان ایجاد کنید تا در کودک ! ‏بله کاملاً حق با شماست ، ما مطمئن هستیم با مهارت و علاقه خاصی که شما به توصیه ‏های ما عمل می کنید ، روشن خواهد شد که چقدر کوشش های شما موفقیت آمیز است. در واقع ‏ارتباط ظریف و لطیف کودک و والدین را نمی توان با قواعد ساده ای تبیین نمود و همین ‏طور رابطه کودک شما و گفتار درمانگری که سعی می کند به او کمک کند، در قالب فرمول ‏های مشخصی نمی گنجد. ما بر این باور هستیم که شخص شما مشکل ترین ، اساسی ترین و مهم ‏ترین نقش را در اصلاح گویایی کودک بر عهده دارید ، چرا که به عنوان اولیای کودک ‏همیشه با نتیجه یا حاصل تصمیمات خود مواجه هستید و مسئولیت نهایی امور زندگی بر ‏عهده شماست.
‏دیدگاه هایی که در این مبحث مطرح کرده ایم ، به طور ریشه ای و اساسی با مسئله ‏لکنت زبان و بسیاری دیگر از مسائل انسانی در ارتباط است. اینک ما مطمئن هستیم که ‏کوشش متعهدانه
‏کودک و لکنت زبان ( قسمت هجدهم )
‏در قسمت قبل چند توصیه به والدینی داشتیم که کودک لکنتی داشتند.
‏نسبت به لکنت کودک واکنش داشته باشید.
‏بیشتر اوقات ، سعی کنید اصلاً واکنشی ‏در برابر لکنت کودک نشان ندهید! به گونه ای که گفته شود واکنش شما نسبت به لکنت ‏کودک همانند عکس العمل شما نسبت به صحبت های عادی و روان اوست. لکنت می تواند به ‏صورت یک مسئله مزاحم و پریشان کننده برای کودک درآید . در این صورت بی توجهی کامل ‏از طرف شما نادرست خواهد بود . در این حالت سعی کنید بدون ابراز هرگونه انتقاد یا ‏دلسوزی و یا حتی حالتی از تعجب ، به او نشان دهید که متوجه نحوه صحبت او شده اید. ‏لازم نیست به کودک بگویید که او باید کاری درباره آن بکند ، شما می توانید خطاب به ‏او بگویید : واقعاً در گفتن آن کلمه گیر کرده بودی ؟ یا خیلی به زحمت افتادی تا اون ‏کلمه را بگی ؟ و یا ، اصلاً خنده دار نیست، مگه نه ؟ این قبیل اظهارات باید به ‏عنوان واقعیت های موجود تلقی گردد. در مواقع دیگر با نگاهی متبسم به کودک بگویید : ‏بعضی وقت ها کلمه ها خیلی راحت از دهان آدم بیرون نمی آیند . گاه ترکیبی از صداها ، ‏و طول و ترتیب زمانی صحبت های کودک خنده دار می شود ، در این حالت به اتفاق بخندید ‏و بعد برای مدتی با کودک صحبت کنید. حتی شما می توانید تا حدودی ( خیلی کم ) دلسوزی ‏محبت آمیز خودتان را هم به او نشان دهید. چگونگی تغییر تن و آهنگ صدای شما و ترتیب ‏زمانی این واکنش ها بسیار حیاتی هستند. ما بعضاً در مراکز گفتار درمانی با والدینی ‏مواجه می شویم که به خوبی یاد گرفته اند چگونه با این مشکل به نحو بسیار زیبایی ‏برخورد نمایند. مادری احساس نگرانی و ترس خود را از لکنت کودک به نگرشی از تحسین و ‏تشویق نسبت به پسرش تبدیل کرده بود، زیرا او به رغم لکنت شدید زبانش ، توانسته بود ‏ارتباط کلامی مستمری با دیگران برقرار نماید. این نوع تحسین واقعاً در صدای این ‏مادر منعکس بود.
‏ما اذعان داریم که برای شما بسیار دشوار است که نگرانی و احساس تأسف خودتان را ، ‏زمانی که کودک شما با لکنت تقلا می کند، بروز ندهید ؛ اما سعی کنید که بر نگرانی و ‏اضطراب شما چیزی اضافه نشود. ممکن است لازم باشد قبل از آنکه مطابق آنچه ما توصیه ‏نموده ایم عمل نمایید ، سعی کنید برای مدتی احساسات دلسوزانه خودتان را در مورد ‏کودک سرکوب نمایید. نظر ما این است که بگذارید این احساسات به صورت نگرش مثبت و ‏علاقه و محبت سازنده شما نسبت به کودک جلوه گر شود و کودکتان را به مراتب بیش از یک ‏لکنتی ببینید. مسئله لکنت زبان کودک یک بعد فوق العاده کوچک از ابعاد گوناگون و ‏یکپارچه وجود اوست! در واقع لکنت مسئله کوچکی است که باید برای درمان آن تلاش کرد ، ‏درست مثل شب ادراری و یا انگشت مکیدن کودک . در ارتباط با این اختلالات باید بسیار ‏ظریف و حساس عمل کرد.
‏با کودک درباره لکنت زبانش صحبت کنید.
‏بعضی از کارشناسان آسیب شناسی گفتار ‏ممکن است مدتها با والدین کودکانی که لکنت دارند همکاری کنند ، بدون آنکه به خود ‏کودک درباره لکنت زبان چیزی بگویند . به هر حال وقتی که کودک نزد گفتار درمانگر می ‏رود، احتمالاً لازم است که به او گفته شود، علت مراجعه به مرکز گفتار درمانی این ‏است که او در صحبت کردن کمی مشکل دارد ، یعنی دچار وقفه زبان می شود .
‏در هر صورت ضروری است که یک کارشناس مجرب با گوش دادن به نحوه صحبت کردن کودک ، ‏مشکل او را ارزیابی کند و راههای کمک به وی را ارائه نماید. کودک ممکن است درباره ‏نحوه صحبت کردن خود سؤالاتی داشته باشد ، مثلاً بپرسد : من چرا نمی توانم خوب حرف ‏بزنم ؟ چرا وقتی می خواهم حرف بزنم زبانم بند می آید و یا این که بگوید : چرا من ‏این گونه هستم ؟ در مواقع دیگر ، وقتی که متوجه می شوید چهره کودک فوق العاده گرفته ‏و پریشان است، احتمالاً این امر حاکی از نیاز او به عکس العمل مثبت ، توجه و محبت ‏شماست. ممکن است احساس کنید که کودک در این اندیشه است که به نحوی لکنت خودش را ‏پنهان نماید. در این صورت نیز اگر شما خیلی راحت و بدون تشویش درباره لکنت با او ‏صحبت کنید ، بسیار سودمند خواهد بود .
‏پاسخ به این سؤال کودک که : "چرا من لکنت دارم"؟ یکی از مشکل ترین کارهای شماست . ‏اما شما می توانید با توضیحی کوتاه ، به بهترین نحو ممکن او را قانع ‏نمایید.‏در اینجا یک نمونه از پاسخ هایی که شما می توانید به کودک بدهید ‏ارائه می شود:
‏همه ی ما به هنگام صحبت کردن ، بعضی وقت ها گیر می کنیم و نمی توانیم راحت حرف ‏بزنیم . بعضی از ما خیلی بیشتر از دیگران دچار گیر و وقفه زبان می شویم. البته بچه ‏های کوچک مثل شما بیشتر دچار مکث شده و یا زبانشان می گیرد، علتش هم این است که ‏آنها هنوز دارند صحبت کردن را یاد می گیرند. بچه های کوچک در راه رفتن و دویدن هم ‏بعضی وقت ها می لغزند و زمین می خورند . اما خیلی از بچه ها وقتی که در صحبت کردن ‏با مشکل روبرو می شوند و گیر می کنند زیادی به خودشان فشار می آورند و تقلا می کنند ‏، این تقلا کردن ها و فشارها ، صحبت کردن آنها را بدتر می کند.
‏با جلب توجه کودک به لغزش های کلامی خودتان ، وقتی که اتفاق می افتند ، می ‏توانید به او کمک کنید تا واقعاً باور نماید که همه ما بعضی وقت ها در صحبت کردن ‏دچار مشکل می شویم و همیشه نمی توانیم روان و سلیس حرف بزنیم .
‏به هر سؤالی که کودک مطرح می کند و متضمن این نکته است که آیا در او اشکالی وجود ‏دارد یا نه ، پاسخ شما باید کلمه نه باشد و به دنبال آن شرح کاملی از چگونگی بروز ‏لکنت ارائه بدهید. از این فرصت ها استفاده کنید و بار دیگر به او اطمینان بدهید که ‏اشکالی ندارد وقتی که احساس می کند نمی تواند به راحتی صحبت کند ، دچار گیر زبان ‏بشود. هدف اصلی این است که تا حد ممکن برای کودک توضیح بدهید . سعی کنید توضیحات ‏شما بسیار ساده باشد و از حالات هیجانی و هرگونه اظهار نظرهای پیچیده و معما گونه ‏خودداری نمایید.
‏کودک و لکنت زبان ( قسمت هفدهم )
‏در قسمت قبل به شما گفتیم که چگونه می توان با پذیرفتن لکنت کودک به درمان آن ‏کمک کرد. اینک در ادامه می خوانیم...
‏از به کار بردن کلمه « لکنت» به جای « ناروانی های کلامی » بپرهیزید.
‏سعی ‏کنید از برچسب زدن های ناروا اجتناب داشته باشید . البته در این زمینه با موارد ‏استثنایی مواجه خواهیم بود. ما تاکنون به انواع مختلف ناروانی های کلامی طبیعی ، ‏ولو این که با فراوانی بیشتری ظاهر شوند ، اشاره کرده ایم . فقط زمانی که شکل این ‏ناروانی ها تغییر پیدا می کند و با خودآگاهی ، ترس و تقلا از طرف کودک توأم می گردد ‏، به لکنت واقعی تبدیل می شود. بعد از این است که شما می توانید مشکل گویایی کودک ‏خود را « لکنت زبان» بنامید. اما اگر واکنش های هیجانی زاید که بدان اشاره کردیم ‏در کودک ظاهر نشود، از لکنت نامیدن ناروانی های کودک سودی نخواهید برد.
‏یکی از نظریه های بسیار معروف در زمینه لکنت ، این است که لکنت زبان کودک زمانی ‏شروع می شود که اطرافیان کودک به گونه ای نسبت به ناروانی های کلامی طبیعی او واکنش ‏نشان داده ، چنین وانمود می کنند که گویا آنها غیر عادی هستند . در نتیجه ی تأثیر ‏منفی این واکنش های هیجانی ، کودک سعی می کند که از بروز این ناروانی های عادی ‏جلوگیری و از تکرار آنها اجتناب کند. لذا هر قدر بیشتر تلاش می کند ، با ناروانی ‏بیشتر صحبت می کند، و متأسفانه در اینجاست که دور و تسلسل باطل شروع می شود . ما ‏تصور نمی کنیم که اگر مکث ها و صرف تکرار کردن کلمات را لکنت بنامیم ، توانسته ایم ‏تنها منبع و یا منشاء اختلال گویایی کودک را مشخص کنیم و یا این که با این برچسب ‏زدن ها ضرورتاً ناروانی های کلامی کودک به لکنت تبدیل می شود. البته تردیدی نیست که ‏برایتان بسیار مشکل خواهد بود که ناروانی های طبیعی کودک را ، در حالی که تصور می ‏کنید کودک شما لکنت دارد ، بدون نشان دادن واکنش های هیجانی زاید و بی جهت بپذیرید

 

پرداخت با کلیه کارتهای عضو شتاب امکان پذیر است.